Zapłodnienie in vitro (IVF)

Do pomocniczych technologii reprodukcyjnych (ART) należą:

• wewnątrzmaciczna inseminacja nasieniem;
• ICSI — wstrzyknięcie plemnika do osłonki oocytu;
• IMSI — wstrzyknięcie wyselekcjonowanego (najzdrowszego) plemnika do oocytu;
• TESA — aspiracja (biopsja) kilku miejsc jądra;
• TESE — pobranie tkanki jądra do poszukiwania żywotnych plemników;
• kriokonserwacja (mrożenie) oocytów, nasienia i zarodków;
• donacja oocytów, nasienia i zarodków;
• surogatka.

IVF, podobnie jak inne metody leczenia niepłodności za pomocą ART, lekarze przeprowadzają ambulatoryjnie.

Zazwyczaj program IVF obejmuje:

• konsultację z ginekologiem-położnikiem, embriologiem;
• stymulację owulacji;
• pozyskanie oocytów (punkcja);
• zapłodnienie dojrzałych oocytów;
• hodowlę zarodków (zazwyczaj 5 dni);
• przeniesienie zarodków (blastocysty) do macicy.

Przed i po IVF pacjentka przyjmuje specjalnie dobrany kurs leków hormonalnych.

Pod koniec drugiego tygodnia po przeniesieniu zarodków kobieta przechodzi test ciążowy, a w przypadku wyniku pozytywnego — USG.

W większości przypadków lekarze łączą IVF z innymi pomocniczymi technikami reprodukcyjnymi. Na przykład transfer blastocysty (5. dzień rozwoju zarodka) zwiększa szanse na udaną implantację i zmniejsza ryzyko ciąży mnogiej. A genetyczna diagnostyka preimplantacyjna zarodków pozwala uniknąć wielu anomalii chromosomalnych.

Często zadawane pytania o Bookimed